Ağzımı dilimi tutmayı öğrenemedim ben. Şu yaşıma geldim hala öğrenemedim.
İnsanları kırdıktan sonra farkediyorum ama hep. Hadi kimse umrumda değil de, en değerli varlığımın canını acıtmak asıl problem.
Aslında asla istemediğim, asla içimden gelmeyen şeyleri sırf iyilik olsun, sırf biraz rahat olsun ortam diye söylüyorum, ancak sonunu düşünmeden harekete geçmem yüzünden malesef hep kırıcı oluyorum.
Hoşgörün beni, patavatsızlığıma, boşboğazlığıma verin.
Ama aslında düşündüğümden hep bunlar.
Sadece bazen ifade sorunları yaşıyorum.
Özellikle ona karşı nasıl kırıcı olabilirim ki, "Hayatım" dediğim, "Herşeyim" dediğim, tüm ömrümü birlikte geçirebileceğim varlığa karşı, nasıl nasıl?
Özür dilerim.
Seni istiyorum yanımda, alınma lütfen o söylenenlere, sensiz bir hayat zehir burada.
Seni istiyorum yanımda.
YALNIZ seni.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder